Το εικοστό βιβλίο του καταξιωμένου συγγραφέα, Μένιου Σακελλαρόπουλου, μας ταξιδεύει στη Μυτιλήνη, το νησί του Αρχάγγελου, της ποιήτριας Σαπφούς, του συγγραφέα Στράτη Μυριβήλη και του ζωγράφου Θεόφιλου. Με τη γνωστή του ευαισθησία και ενσυναίσθηση προσέγγισε ένα θέμα καυτό. Γροθιά στο στομάχι. Το προσφυγικό, τη τεράστια πληγή της σύγχρονης κοινωνίας. Όσο κι αν προσπάθησαν από το περιβάλλον του να τον αποτρέψουν ν'ασχοληθεί μ'αυτό το θέμα, εκείνος ακολούθησε ΠΑΛΙ αυτό που του υπαγόρευε η καρδιά του. Όσα είδε στη Μόρια, τον συγκλόνισαν. Xάραξαν βαθιά την καρδιά του γνωρίζοντας και μιλώντας με τους πρόσφυγες και αποφασίζοντας να γράψει ένα βιβλίο.Το θεώρησε χρέος τιμής προς όλους αυτούς που έχασαν τη ζωή τους στη προσπάθειά τους για ένα καλύτερο αύριο. Σε όλους αυτούς που τα κατάφεραν να επιζήσουν που προσπάθησαν και προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν είναι παράσιτα, σκουπίδια, αλήτες, αλλά άνθρωποι που ψάχνουν μία καινούργια πατρίδα. Να επιβιώσουν με τις οικογένειές τους. Ένα βιβλίο που μιλά για τη μοίρα των ανθρώπων, την τύχη ή την ατυχία να γεννηθούν σε ένα άλφα ή βήτα μέρος που τελικά παίζει ρόλο στη ζωή τους, την αγωνία πολλών για το αύριο και την αδιαφορία άλλων. Ένα βιβλίο που μιλά για ανθρώπους με παρωπίδες και το βόλεμα κάποιων να εκτεθούν. Μιλά όμως και για την ΑΝΘΡΩΠΙΑ που ευτυχώς είναι περισσότερη και προσφέρεται απλόχερα.Ένα βιβλίο που μιλά για τα μαρτυρικά ταξίδια ανθρώπινων ψυχών διαφόρων ηλικιών που πλήρωσαν αδρά ασυνείδητους για να εξασφαλίσουν μία θέση σε φουσκωτά αμφιβόλου αντοχής ταξιδεύοντας με τραγικές συνθήκες.

Σε ένα τέτοιο φουσκωτό της κακιάς ώρας ήταν και η οικογένεια του Ιρανού Ασκάν Κορμπανί, ενός από τους πιο υποσχόμενους χειρουργούς στο νοσοκομείο Σίνα Αθάρ της Τεχεράνης, εδώ δεν είναι τίποτα. Τη μητέρα του Γκουλ Σιρίν και την αδερφή του Σετάρα. " Ήταν ένα παράταιρο ασκέρι και κανένας δεν καταλάβαινε κανέναν. Αφγανοί, Ιρανοί, Σομαλοί, Κονγκολέζοι, άλλοι από τη Σιέρα Λεόνε και την Ερυθραία και την Υεμένη, όλοι στην πλάτη του διαβόλου, δεμένοι όμως με την ίδια αγωνία, τον φόβο, την ανάγκη να ξεφύγουν από την κόλασή τους". Επιβιβάστηκαν στο τρισάθλιο φουσκωτό του δουλέμπορα Αλί κρατώντας στα χέρια του τις ζωές τους σε μια ακόμη κολασμένη διαδρομή. Τα μανιασμένα κύματα αγκάλιασαν στα βάθη τους τους περισσότερους από αυτούς συμπεριλαμβανομένου και την οικογένεια του Ασκάν. Καταφέρνει να σωθεί και για καλή του τύχη βρίσκει καταφύγιο στην Παναγιά τη Κρυφτή. Τον ανακαλύπτει και περιθάλπει ο καλοκάγαθος Ραφαήλ με τη γυναίκα του Ελένη. "Χάσαμε την ανθρωπιά μας, σκληρύναμε και γίναμε πετσιά. Μάθαμε να ζυγίζουμε τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα τους, την πατρίδα τους, την τσέπη τους, τη δουλειά τους, την όψη τους, ακόμη και τη θρησκεία τους. Βουλιάξαμε. Και πρέπει να ντρεπόμαστε...!" αναλογίστηκε ο Ραφαήλ. Ο Ασκάν καταλήγει στις δομές μαζί με άλλους και ξεχωρίζει αμέσως με την εργατικότητα και τη καλοσύνη του. Στον αγώνα του για επιβίωση έχει συνοδοιπόρους τη βιβλιοπώλισσα Βάλια, τη δασκάλα Ευρυδίκη, την υπεύθυνη Αντέλ και άλλους από το χώρο. Η Ευρυδίκη δένεται μαζί του έχοντας πολλά κοινά μαζί του κυρίως για την προσφορά προς τους συνανθρώπους τους και αναπτύσσεται ένα αγνό αίσθημα. Στην αντίπερα όχθη ο αρτηριοσκληρωτικός συνταγματάρχης πατέρας της Ευρυδίκης, Αντώνης Καλογρίδης, ο οποίος μισεί τους πρόσφυγες θεωρώντας ότι έκαναν κατάληψη στο νησί του βρίζοντάς τους σε κάθε ευκαιρία. Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί λίγοι Καλογρίδηδες που σχολιάζουν και φέρονται ανεπίτρεπτα στους ταλαίπωρους ανθρώπους ενώ χιλιάδες κάτοικοι της Λέσβου και εθελοντές προσφέρουν ότι μπορούν στις δομές αφιλοκερδώς γιατί είναι άνθρωποι πάνω απ'όλα.

Διαβάζοντας το βιβλίο, λύγισα, έκλαψα, πικράθηκα με τη σκληρότητα κάποιων, και για τα λόγια αλλά και για την εκμετάλλευση των ανθρώπων αυτών από κάποιους επιτήδειους για εύκολο χρήμα. Δε λείπει και το αστυνομικό στοιχείο το οποίο με έντεχνο τρόπο ξετυλίγει το κουβάρι της σπείρας που έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε αθώους μπλέκοντάς τους άσχημα ακόμα και με τραγικά αποτελέσματα...

Δε θα αποκαλύψω άλλο την πλοκή, θα σταθώ μόνο στο ότι, προβλήματα δεν αντιμετωπίζουν μόνο οι πρόσφυγες στη Λέσβο αλλά και στη Ρόδο, στη Χίο, στη Σάμο. Τι κάνουν οι αρμόδιοι; Εθελοτυφλούν; Κάνουν πως δε τα βλέπουν; Σκέφτονται άραγε ότι θα μπορούσαν να είναι και αυτοί κάποια στιγμή της ζωής τους στη θέση τους; Πως θα ένιωθαν αν τους συμπεριφέρονταν σαν μιάσματα;

Μπράβο για άλλη μια φορά Μένιο Σακελλαρόπουλε!!!

Μένιος Σακελλαρόπουλος-«Ο αρχάγγελος των βράχων» εκδόσεις Ψυχογιός

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Δωσ’ μου ένα σύνορο να περπατώ

Δώσ’ μου ένα όνομα να μη χαθώ

Δωσ’ μου ένα όνειρο να κρατηθώ

Δωσ’ μου ένα όραμα ν’ αντισταθώ

Δωσ’ μου ένα παιδί να εξομολογηθώ

Το εικοστό βιβλίο του φέρνει ο συγγραφέας Μένιος Σακελλαρόπουλος από τις εκδόσεις Ψυχογιός, που παλεύει χρόνια τώρα με τις λέξεις, τα συναισθήματα και έχει καταφέρει να κερδίσει χρόνια τώρα φανατικούς αναγνώστες. Το παρόν βιβλίο, ο συγγραφέας το αφιερώνει στις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα παλεύοντας να σώσουν τις ζωές τους. Ακόμη στους ανθρώπους που άπλωσαν χέρι βοήθειας στης γης τους κολασμένους. Προτιμούσα να το διαβάσω ακούγοντας το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ, τη λάμπα κρατώ ψηλά, να δούνε της γης οι θλιμμένοι, να 'ρθούνε, να βρουν συντροφιά» και συνειρμικά περνούσαν οι εικόνες με τους ήρωες του βιβλίου. Το ρούφηξα το βιβλίο, έζησα εικονικά όλες τις καταστάσεις, σαν να ήμουν παρατηρητής σε μια γωνιά. Έβλεπα τον αγώνα των ανθρώπων που δουλεύουν στις δομές, στη Μόρια κι όπου αλλού βγήκαν οι τρύπιες βάρκες με όσους επιζώντες κατάφεραν να επιβιώσουν. Έκλαψα με τους πνιγμούς των ανθρώπων, θύμωσα, εκτίμησα ανθρώπους, συμπόνεσα, σιχάθηκα άλλους όπως τον αρτηριοσκληρωτικό συνταγματάρχη Αντώνη Καλογρίδη, τον πατέρα της Ευρυδίκης, αμετανόητο εχθρό των προσφύγων, που έδιωξε την κόρη του από το σπίτι, θεωρώντας ότι τον διασύρει με τη στάση της, και συγχρόνως απαξιώνει συνεχώς τη γυναίκα του τη Σαπφώ. Η Ευρυδίκη είναι δασκάλα στις δομές προσφύγων και του δείχνει ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, στηρίζοντας της γης τους κολασμένους Θα φουντώσει η οργή και για τον Βασίλη Δημητρέλλη, ένα πρόσωπο-κλειδί του μυθιστορήματος που κινεί πολλά νήματα.. Συγχώρεσα αυτούς που είδαν την αλήθεια και άλλαξαν γνώμη.

Η κοινωνία μας έχει συνηθίσει να τους ισοπεδώνει όλους. Ότι είναι ίδιοι, βρώμικοι, άπλυτοι, σκουπίδια, ότι βιάζουν, ότι τρώνε τα χρήματά μας. Γνωρίζουμε ότι εχθρός δεν είναι ο πρόσφυγας αλλά αυτός που τον έκανε πρόσφυγα. Δηλαδή οι έμποροι πολέμου, οι κυβερνήσεις που τους προκαλούν, τα φασιστικά καθεστώτα αλλά και οι θρησκείες. Ο συγγραφέας με τις άριστες περιγραφές, τη δράση αφού το αστυνομικό στοιχείο πλέκεται πάντα σε τέτοιες ιστορίες, αλλά και αυτά που μας απασχολούν τα τελευταία χρόνια όπως οι γυναικοκτονίες, το traffiking, η λεκτική βία, οι φόνοι ανυπεράσπιστων ανθρώπων, οι γυναίκες που δέχονται σιωπηλά τους τοξικούς συζύγους τους και πολλά άλλα, δόμησε αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα. Στην ανάπαυλα όλων αυτών των γεγονότων, που η καρδιά, η ψυχή και το στομάχι του κάθε αναγνώστη ή αναγνώστριας σφίγγεται από τον ανθρώπινο πόνο, μας περιγράφει τις ομορφιές της Μυτιλήνης του ζωγράφου Θεόφιλου, του συγγραφέα Μυριβήλη, του Ελύτη, της ποιήτριας Σαπφούς και άλλων δημιουργών του νησιού. Αλλά και γεύεται τους μεζέδες της Ελένης αλλά και του βαρκάρη Ραφαήλ που αγκάλιασαν, περιέθαλψαν τον Ασκάν, γιατρό από το Ιράν, που κατάφερε να βγει στα βράχια από τα άγρια κύματα, έχοντας δει τη μητέρα και την αδελφή του να πνίγονται. Η ζωή τον διαλύει και του επιφυλάσσει κι άλλα δεινά. Γνωρίζουμε τη βιβλιοπώλη Βάλια που αγκάλιασε στα δύσκολα την Ευρυδίκη και της έδωσε δουλειά και στέγη. Κι όχι μόνο την Ευρυδίκη αλλά και τους πρόσφυγες που έφταναν στις ακτές. Γνωρίζουμε πολλούς ήρωες, τους παρακολουθούμε από κοντά σε όλες τις στιγμές της ζωής τους, στα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, άλλους πρωταγωνιστές και άλλους δεύτερους ή τρίτους αλλά χωρίς αυτούς, δεν θα γεννιόταν το καθηλωτικό αυτό μυθιστόρημα. Είδαμε στα πρόσωπα τους την ανθρωπιά, γνωρίσαμε τις αξίες και ιδανικά που κουβαλούν μαζί τους αλλά και την αχαριστία, την απανθρωπιά που βλέπουμε σε κάποιους Έλληνες που καιροσκόπησαν, εκμεταλλεύτηκαν, δολοφόνησαν όποιος τους χαλά τα σχέδια. Μας αφυπνίζει, μας σοκάρει με τις ταλαιπώριες των κατατρεγμένων, θλιβόμαστε με τους θανάτους στο υγρό στοιχείο που αχόρταγα καταπίνει τα όνειρα της ελευθερίας και της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Όπως γράφει στο τέλος του βιβλίου, επισκέφτηκε δομές, άκουσε ιστορίες, είδε άγριες καταστάσεις και τις μετέφερε στο χαρτί. Ο συγγραφέας δημιούργησε ήρωες καλούς και καθάρματα κι από τις δυο πλευρές. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι άλλωστε ίδιοι.

«Χάσαμε την ανθρωπιά μας, σκληρύναμε και γινήκαμε πετσιά. Μάθαμε να ζυγίζουμε τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα τους, τη πατρίδα τους, την τσέπη τους, τη δουλειά τους, την όψη τους ακόμη και τη θρησκεία τους. Βουλιάξαμε. Και πρέπει να ντρεπόμαστε..»

«Θεέ της Ευσπλαχνίας και Πατέρα όλων, αφύπνισέ μας από τον ύπνο της αδιαφορίας, άνοιξε τα μάτια μας στα βάσανά τους και απεγκλώβισέ μας από την αναισθησία, που είναι καρπός της κοσμικής ευημερίας και αναδίπλωσης στον εαυτό μας. Έμπνευσε όλους μας, έθνη, κοινότητες και μεμονωμένα άτομα, να αναγνωρίσουμε πως όλοι όσοι φτάνουν στις ακτές μας είναι άνθρωποι κι αυτοί..»

Η Ελλάδα, η χώρα που δέχτηκε στην αγκαλιά της τόσους πρόσφυγες, που έστειλε σε όλο τον κόσμο τα παιδιά της για μια καλύτερη ζωή, δεν της αξίζει να δείχνει τέτοιες απάνθρωπες συμπεριφορές. Εκτός τις σκηνές του θρίλερ που θα καθηλώσει τον κάθε άνθρωπο, που η αδρεναλίνη του θα φτάσει στην κόκκινη γραμμή, θα καταφέρει να τον προβληματίσει, να του δώσει μηνύματα αυτογνωσίας, ήθους, ανθρωπιάς. Να δει τη ζωή του αλλιώς. Να καταλάβει ότι οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε. Ο πλανήτης είναι όλων μας. Ήρθε .τελικά η δικαίωση;. Ας καταλάβουν επιτέλους κάποιοι ότι μπορεί κάποια στιγμή της ζωής τους να γίνουν οι ίδιοι πρόσφυγες. Πώς θα τους φανεί αν τους λένε μιάσματα; Καλοτάξιδο να είναι το βιβλίο σας κύριε Σακελλαρόπουλε και ευχαριστούμε για το ταξίδι ανθρωπιάς